اختلال اضطراب جدایی و ترس از جدایی چیست؟

اختلال اضطراب جدایی و ترس از جدایی چیست؟ مضطرب شدن خردسالان هنگام خداحافظی از آنها، طبیعی به نظر می رسد. در اوایل کودکی، گریه کردن، بدخلقی، یا وابستگی – همگی از نشانه های اضطراب جدایی – واکنش های سالم به جدایی و مرحله طبیعی رشد هستند.  ممکن است قبل از اولین تولد کودک شروع شود و ممکن است تا سن چهار سالگی دوباره تکرار شود. در حالی که شدت و زمان اضطراب جدایی از کودکی به کودک دیگر بسیار متفاوت می باشد، به خاطر بسپارید که کمی نگرانی در مورد ترک مادر یا پدر، طبیعی به نظر رسد، حتی زمانی که کودک شما بزرگتر است. با درک کودکان و راهبردهای مقابله ای مناسب، ترس های فرزندتان کاهش می یابد و با بزرگتر شدن به طور کامل محو می شود.

 با این حال، اضطراب جدایی برخی از کودکان ، حتی با تلاشهای والدین از بین نمی رود.  این کودکان در طول سالهای اول مدرسه یا بعد از آن،دچارتداوم یا تکرار اضطراب جدایی شدید می شوند. اگر اضطراب جدایی بیش از حد باشد که سبب بروز مشکلاتی در فعالیت های عادی مانند مدرسه و دوستی ها شود و ماه ها و نه روزها طول بکشد ،ممکن است نشانه مشکلی بزرگتر خواهد بود: اختلال اضطراب جدایی.

 چگونه اضطراب جدایی «عادی» را از بین بریم

جهت درمان کودکان مبتلا به اضطراب جدایی عادی ،مراحلی طی می شود تا روند اضطراب جدایی آسانتر گردد.

  جدایی را تمرین کنید.  در ابتدا کودک خود را برای دوره های کوتاه و مسافت های کوتاه نزد یک یک نفر مراقب بگذارید.  با عادت نمودن کودکتان به جدایی، به تدریج به مدت بیشتری او را ترک کنید و فاصله بیشتری از او جدا شوید.

برنامه جدایی تان بعد از چرت زدن یا شیر خوردن کودک باشد.  نوزادان زمانی که خسته یا گرسنه هستند ،مستعدتر به اضطراب جدایی هستند.

«خداحافظی» با کودکتان را سریع انجام دهید.  انجام تشریفات برای خداحافظی، آرامش بخش هستند و به سادگی دست تکاندن خاص از طریق پنجره یا بوسه خداحافظی می باشد.  با این حال ،به سرعت کارتان را انجام دهید .

بدون هیاهو محل را ترک کنید.  به فرزندتان بگویید که می‌روید و برمی‌گردید، سپس بروید.رفتن تان را طول ندهید

به وعده هایتان عمل کنید. برای اینکه کودک شما اطمینان حاصل نماید که می تواند جدایی را تحمل کند، در زمانی که قول داده اید برگردید.

در صورت امکان کودک را در محیطی آشنا نگه دارید و او را با محیط جدید آشنا کنید.  سعی کنید پرستار به خانه تان آمد و شد داشته باشد.  وقتی فرزندتان از خانه دور است، آنها را تشویق به اوردن شیئی آشنا نمایید.

  مراقب ثابتی داشته باشید. اگر مراقبی دارید، سعی کنید او را برای مدت طولانی استخدام کنید تا از تناقض در زندگی فرزندتان جلوگیری کنید.

 به تماشای فیلمهای ترسناک ننشینید.  اگر برنامه‌هایی که تماشا می‌کنید ترسناک نباشند، احتمال ترس فرزندتان کمتر است.

سعی کنید تسلیم نشوید. به فرزندتان اطمینان دهید که در وضعیت خوبی خواهند بود-تعیین محدودیت های ثابت به سازگاری فرزندتان با جدایی کمک می کند.

اختلال اضطراب جدایی چیست؟

  اختلال اضطراب جدایی ، مرحله طبیعی رشد نیست، بلکه مشکل عاطفی جدی است که با پریشانی شدید کودک  هنگام دور بودن از والدین مشخص می شود. با این حال، از آنجایی که اضطراب جدایی عادی و اختلال اضطراب جدایی ، علائم مشابه بسیاری دارند، تلاش برای کشف این مطلب که آیا فرزند شما به زمان و درک نیاز دارد یا مشکل جدی تری او را تهیدید می نماید،گیج کننده است.  تفاوت اصلی بین اضطراب جدایی عادی و اختلال اضطراب جدایی در شدت ترس کودک شما است و اینکه آیا این ترس ها او را از فعالیت های عادی دور می کند یا خیر. کودکان مبتلا به اختلال جدایی اضطراب صرفاً با فکر دوری از مادر یا پدر تحریک می شوند و برای اجتناب از بازی با دوستان یا رفتن به ، از داشتن بیماری شکایت کنند. در صورت شدید بودن علائم، اضطراب هایی به اختلال اضافه می شود.  اما مهم نیست که فرزند شما در هنگام جدا شدن از شما چقدر مضطرب می شود، اختلال اضطراب جدایی، قابل درمان است. کارهای زیادی وجود دارد که می توانید انجام دهید تا فرزندتان احساس امنیت بیشتری کند و اضطراب جدایی را کاهش دهد.

 علائم اختلال اضطراب جدایی

کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی،دائماً در مورد جدایی احساس نگرانی یا ترس می کنند.  بسیاری ازکودکان با علائمی مانند موارد ذیل غرق در تفکر می شوند:

 ترس از اینکه اتفاق وحشتناکی برای یکی از عزیزانشان اتفاق بیفتد . شایع‌ترین ترسی که کودک مبتلا به اختلال اضطراب جدایی، تجربه می کند این نگرانی است که در غیاب کودک، آسیبی به یکی از عزیزانش وارد شود. برای مثال، ممکن است کودک دائماً نگران بیمار شدن یا آسیب دیدن والدینش باشد.

 نگرانی در این مورد که رویداد پیش بینی نشده ای منجر به جدایی دائمی شود.  فرزند شما این ترس را دارد که پس از جدا شدن از شما، اتفاقی سبب طولانی شدن جدایی شود. برای مثال، آنها نگران ربوده شدن یا گم شدن شان هستند.

  امتناع از رفتن به مدرسه.  کودک مبتلا به اختلال اضطراب جدایی، ترس غیرمنطقی از مدرسه دارد و هر کاری برای ماندن در خانه انجام می دهد.

بی میلی به خوابیدن .  اختلال اضطراب جدایی سبب بروز بی خوابی در کودکان می شود، چه به دلیل ترس از تنها ماندن و چه به دلیل کابوس های جدایی.

بیماری های جسمی مانند سردرد یا شکم درد. در زمان جدایی یا قبل از آن، کودکان مبتلا به مشکلات اضطراب جدایی اغلب از احساس بیماری شکایت می کنند.

وابستگی به مراقب. در صورت بیرون رفتن از خانه، فرزندتان مثل سایه دنبالتان می افتد یا به بازو یا پای شما می چسبد.

علل شایع اختلال اضطراب جدایی

 اختلال اضطراب جدایی به این دلیل رخ می دهد که کودک به نوعی احساس ناامنی کند. نگاهی به آنچه که سبب بی تعادلی در دنیای کودک تان می شود، او را در معرض خطر قرار می دهد، یا روال عادی را بر هم می زند،نمایید  در صورت یافتن علت یا علل اصلی- برای کمک به فرزندتان در طول این کشمکشها، یک گام نزدیک تر شدید.

علل شایع اختلال اضطراب جدایی در کودکان عبارتند از:

تغییر در محیط. تغییرات محیط اطراف، مانند خانه ای جدید، مدرسه، یا وضعیت مهدها، باعث تحریک اختلال اضطراب جدایی می شود.

  فشار .  موقعیت های استرس زا مانند تغییر مدرسه، طلاق، یا از دست دادن یکی از عزیزان – از جمله حیوان خانگی- باعث بروز مشکلات اضطراب جدایی می شود.

دلبستگی ناامن.  پیوند دلبستگی، ارتباطی عاطفی است که بین نوزاد و مراقب اصلی او شکل می گیرد.  در حالی که پیوند دلبستگی ایمن تضمین می کند که فرزند شما برای رشد مطلوب، احساس امنیت، درک و آرامش کافی خواهد داشت، پیوند دلبستگی ناایمن در مشکلات دوران کودکی مانند اضطراب جدایی نقش دارد.

والدین بیش از حد حفاظتی .در برخی موارد، اختلال اضطراب جدایی مظهر استرس یا اضطراب شماست.  والدین و فرزندان سبب افزایش اضطراب یکدیگر می شوند.

 اضطراب جدایی یا تروما؟

 اگر اختلال اضطراب جدایی فرزندتان طی شب رخ می دهد، علت این اختلال مربوط به تجربه آسیب زا می باشد نه اضطراب جدایی. اگرچه این دو بیماری از علائم مشترکی برخوردارند، اما به طور متفاوتی درمان می شوند. با درک تأثیرات استرس تروماتیک بر کودکان، به کودک خود کمک کنید تا از مناسب ترین درمان بهره مند شوید.

  کمک به کودک مبتلا به اختلال اضطراب جدایی

هیچ یک از ما دوست نداریم فرزندان خود را مضطرب ببینیم، بنابراین کمک به فرزندتان برای دوری از چیزهایی که می ترسد می تواند وسوسه انگیز باشد. با این حال، بروز این مورد طی دراز مدت ،سبب افزایش اضطراب کودکتان می شود. به جای تلاش برای اجتناب از جدایی ، با انجام اقداماتی برای ایجاد احساس امنیت بیشتر، به کودک خود کمک کنید تا با اختلال اضطراب جدایی مبارزه کند.  فراهم کردن محیط دلسوزانه در خانه سبب می شود که کودکتان احساس راحتی بیشتری نماید.  حتی اگر تلاش شما به طور کامل مشکل را حل نکند، همدلی شما سبب بهترشدن اوضاع می شود.

در مورد اختلال اضطراب جدایی آموزش کسب نمایید. در صورت فراگیری اموزشهایی در مورد چگونگی ابتلای کودکتان به این اختلال، می توانیدبه راحتی با کشمکشهای او همدردی کنید.

به احساسات فرزندتان گوش دهید و به آنها احترام بگذارید.  گوش دادن به صحبتهای کودکی که در حال حاضر به دلیل اختلال جدایی احساس انزوا می کند، اثر شفابخش قوی به همراه دارد.

در مورد مشکلشان صحبت کنید. صحبت کودکان درباره احساسات شان ،روش سالم می باشد.از فکر کردن به مشکلشان سودی نمی‌برند . همدل باشید، اما به آرامی به فرزندتان یادآوری کنید که در آخرین جداییشان اتفاقی نیفتاده است.

  دشواری جدایی را پیش بینی کنید.  خود را برای مواجهه با موقعیتهای گذرایی که باعث اضطراب فرزندتان می شود، مانند رفتن به مدرسه یا ملاقات با دوستان برای بازی، آماده باشید.  اگر فرزندتان از یکی از والدین به راحتی جدا می‌شود، از او بخواهید که بردن کودک به آن محل را انجام دهد.

 در هنگام جدایی آرامش خود را حفظ کنید.  اگر فرزندتان ببیند که شما خونسرد هستید، احتمالاً او نیز آرام می ماند.

  از مشارکت کودک در فعالیت ها حمایت کنید. فرزندتان را تشویق کنید تا در فعالیت های اجتماعی و فیزیکی سالم شرکت کند.  مشارکت در فعالیتها، راه های بسیار خوبی برای کاهش اضطراب و کمک به کودک شما جهت برقراری دوستی می باشد.

تلاش های فرزندتان را تحسین کنید. از کوچکترین اجراهایشان – رفتن بی دردسر به رختخواب، گزارش خوب از مدرسه – به عنوان دلیلی برای تقویت مثبت فرزندتان استفاده کنید.

 نکاتی برای ایجاد حس ایمنی و امنیت در فرزندتان

طی روز الگوی ثابتی داشته باشید. روالهای کاری روتین،سبب ایجاد حس امنیت در کودکتان می شود و به از بین بردن ترس آنها از ناشناخته ها کمک می کند. سعی کنید با وعده های غذایی، زمان خواب و مواردی از این دست، هماهنگ باشید.  اگر قرار است برنامه خانواده تان تغییر کند، آن را از قبل با فرزندتان در میان بگذارید.  در صورت بروز رویدادهای مورد انتظار ، تغییر برای بچه‌ها آسان‌تر است.

محدودیت هایی تعیین کنید.  اجازه دهید فرزندتان بداند که با وجود درک احساسات او، قوانینی در خانواده شما وجود دارد که باید رعایت شوند.  تعیین و اجرای محدودیت‌ها ، مانند برنامه های روتین، به کودک شما کمک می‌کند تا بفهمد که از هر موقعیتی چه انتظاری می رود.

گزینه هایی برای انتخاب پیشنهاد دهید.  اگر  هنگام تعامل با فرزندتان،به او حق انتخاب یا عنصر کنترلی دهید، احساس امنیت و آرامش بیشتری می کند.  به عنوان مثال، می توانید به فرزندتان حق انتخاب بدهید که در چه مکانی از مدرسه او را رها کند یا کدام اسباب بازی را می خواهد به مهد کودک ببرد.

کاهش اختلال اضطراب جدایی: نکاتی راجع به مدرسه

 برای کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی، حضور در مدرسه طاقت فرساست و امتناع از رفتن، رفتاری شایع به نظر می رسد. اما با پرداختن به دلایل اصلی اجتناب فرزندتان از مدرسه و با ایجاد تغییراتی در مدرسه، می‌توانید به کاهش علائم کودکتان کمک کنید.

  به کودکی که از مدرسه غایب بوده کمک کنید تا در اسرع وقت بازگردد.  حتی گاهی لازم می باشد که روز اول مدرسه، کوتاه‌ترباشد، به محض اینکه کودکان متوجه می‌شوند که پس از جدایی ،اتفاقی رخ نمی دهد، علائم اضطرابشان کاهش می‌یابد.

 از مدرسه بخواهید تا با دیر رسیدن فرزندتان کنار آید.  اگر مدرسه در ابتدا نسبت به دیر رسیدن رفتار آسان گیری داشته باشد،  به شما و فرزندتان فضایی برای صحبت کردن می دهد و با سرعت کمتری از فرزندتان جدا می شوید.

 مکان امنی را برایش تعیین نمایید. در مدرسه مکانی برایش بیابید تا هنگام بروز موارد استرس زا به آنجا پناه برد. دستورالعمل هایی برای استفاده مناسب از مکان امن ایجاد کنید.

 به فرزندتان اجازه دهید با خانه ارتباط برقرار کند.  در مواقع استرس در مدرسه، یک تماس تلفنی کوتاه -یک یا دو دقیقه- با خانواده سبب کاهش اضطراب جدایی می شود.

یادداشت هایی را برای خواندن فرزندتان بفرستید.  می توانید یادداشتی برای کودک خود در جعبه ناهار یا کمد او بگذارید.  یادداشت «دوستت دارم!» روی دستمال می تواند به کودک اطمینان دهد.

به کودکتان در هنگام تعامل با همسالانش کمک کنید. کمک بزرگسال، چه از جانب معلم یا مشاور باشد، هم برای فرزند شما و هم برای سایر کودکانی که با آنها تعامل دارند مفید است.

  به تلاش های فرزندتان جایزه دهید.  درست مانند خانه، هر تلاش خوب یا گام کوچکی در مسیر درست، شایسته ستایش است.

  با رهایی از استرس به فرزندتان کمک کنید. کودکانی که والدین مضطرب یا استرسی مستعدتر به اضطراب جدایی هستند. بمنظور کمک به کاهش نشانه های استرس فرزندتان، اقداماتی را برای آرام‌تر و متمرکزتر شدنتان انجام دهید.

در مورد احساسات خود صحبت کنید. بیان آنچه که از سر گذراندید بسیار دلخراش است، حتی اگر نتوانید کاری برای تغییر وضعیت استرس زا انجام دهید.

 به طور منظم ورزش کنید .  فعالیت بدنی، نقش کلیدی در کاهش و پیشگیری از اثرات استرس دارد.

 خوردن غذای مناسب. بدنی که تغذیه مناسبی دارد به نحو بهتری برای مقابله با استرس آماده می شود، بنابراین مقدار زیادی میوه، سبزیجات و چربی های سالم مصرف کنید و سعی کنید از خورذن غذاهای ناسالم، میان وعده های شیرین و کربوهیدرات های تصفیه شده خودداری کنید.

  آرام سازی را تمرین کنید.  می توانید سطح استرس خود را با تکنیک های آرام سازی مانند یوگا، تنفس عمیق یا مدیتیشن کنترل کنید

  خواب کافی.  احساس خستگی سبب افزایش استرس تان می شود و باعث بروز افکار غیرمنطقی یا مبهم می گردد. در حالی که خوب خوابیدن سبب بهبود مستقیم خلق و خوی و کیفیت زندگی در زمان بیداریتان می شود.

حس شوخ طبعی خود را حفظ کنید.  خندیدن علاوه بر تقویت دید ، به بدن شما کمک می کند تا به طرق مختلف با استرس مبارزه کنید.

  چه زمانی باید به دنبال کمک کارشناس باشید

 صبر و دانش خودتان از جمله ابزارهای کمکی جهت غلبه بر  اختلال اضطراب جدایی فرزندتان است.  اما برخی از کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی نیاز به مداخله تخصصی دارند. بمنظور تصمیم گیری در مورد اینکه آیا برای فرزندتان، نیاز به کمک دارید یا خیر، به دنبال نشانه های خطر یا علائم شدیدی باشید که فراتر از علائم هشدار دهنده خفیف تر هستند.  این موارد عبارتند از:

• وابستگی یا اوقات تلخی های نامناسب سن.
• کناره گیری از دوستان، خانواده یا همسالان.
• درگیری با ترس یا احساس گناه شدید.
• شکایت دائمی از بیماری جسمی.
• امتناع از رفتن به مدرسه  طی هفته ها
• ترس بیش از حد از ترک خانه.

  اگر تلاش شما برای کاهش این علائم نتیجه نداد، بنابراین زمان آن رسیده است که به متخصص سلامت روان مراجعه کنید.  به یاد داشته باشید، این علائم از جمله علائم ترومایی می باشد که کودک تان دچارش شده است. اگر چنین است، مراجعه به متخصص تروما کودک مهم است.

 درمان اختلال اضطراب جدایی در کودکان

روانپزشکان کودک، روانشناس کودک یا متخصص مغز و اعصاب کودکان ، اختلال اضطراب جدایی را تشخیص داده و درمان می کنند .  این پزشکان مجرب، اطلاعات حاصل از خانه، مدرسه، و حداقل یک ویزیت بالینی را به منظور تشخیص اختلال، جمع آوری می کنند.  به خاطر داشته باشید که کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی اغلب دچار شکایات فیزیکی می شوند که نیاز به ارزیابی پزشکی دارد.

 متخصصان قادر به بررسی علائم فیزیکی ،شناسایی افکار مضطرب ، کمک به  رشد راهبردهای مقابله ای کودک شما و تقویت حل مسئله هستند. درمان کارشناسانه اختلال اضطراب جدایی شامل موارد زیر می باشد:

 گفتار درمانی.  گفتار درمانی، مکانی امن برای بیان احساسات کودک تان فراهم می کند .  داشتن کسی که همدلانه به او گوش دهد و کودک شما را به سمت درک اضطراب راهنمایی کند، بسیار مفید می باشد.

بازی درمانی.  استفاده درمانی از بازی ، راه متداول و موثر ترغیب کودکان به صحبت درباره احساساتشان است.

مشاوره خانواده.  مشاوره خانواده به کودکتان کمک می کند تا افکاری که به اضطراب او دامن می زنند را خنثی کند، در حالی که شما به عنوان والدین می توانید به کودک خود در یادگیری مهارت های مقابله ای کمک کنید.

 مشاوره مبتنی بر مدرسه.  به فرزند مبتلا به اختلال اضطراب جدایی کمک می ند تا نیازهای اجتماعی، رفتاری و تحصیلی مدرسه را بررسی کند.

مصرف دارو. در درمان موارد شدید اختلال اضطراب جدایی ،می توان دارو مصرف نمود. اما باید همراه با سایر درمان ها استفاده شود.