اختلالات خوردن (Eating Disorder) چیست؟

اختلالات خوردن شرایط رفتاری است که با اختلال شدید و مداوم در رفتارهای خوردن و افکار و احساسات ناراحت کننده مرتبط ،مشخص می شود.  این نوع اختلالات، شرایط بسیار جدی هستند که بر عملکرد فیزیکی، روانی و اجتماعی تأثیر می گذارند.  انواع اختلالات خوردن عبارتند از بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی، اختلال پرخوری، اختلال مصرف غذای دوری جو/محدود کننده ، سایر اختلالات تغذیه و خوردن خاص، اختلال پایکا یا هرزه خواری و اختلال نشخوار.

روی هم رفته، اختلالات خوردن تا 5 درصد جمعیت را تحت تأثیر قرار می دهند که اغلب در نوجوانی و جوانی رخ می دهد. چندین مورد اختلال، به ویژه بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی در زنان شایع تر است، اما این اختلالات در هر جنس و رده سنی بروز می نماید. اختلالات خوردن اغلب با مشغله های فکری در مورد غذا، وزن یا شکل یا با اضطراب خوردن یا عواقب خوردن برخی غذاها همراه است.  رفتارهای مرتبط با اختلالات خوردن عبارتند از خوردن محدود کننده یا دوری جو برخی غذاها، پرخوری، پاکسازی با استفراغ یا استفاده نادرست از مواد ملین یا ورزش اجباری. این رفتارها با شیوه هایی که شبیه به اعتیاد به نظر می رسد هدایت می شوند.

اختلالات خوردن چندین میلیون نفر را در هر زمان ، اغلب زنان بین 12 تا 35 سال، تحت تأثیر قرار می دهد. سه نوع اصلی اختلالات خوردن عبارتند از: بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی و اختلال پرخوری افراطی.

اختلالات خوردن اغلب همراه با سایر اختلالات روانپزشکی از جمله اختلالات خلقی و اضطرابی، اختلال وسواس فکری جبری و مشکلات سوء مصرف الکل و مواد مخدر هستند.  شواهد نشان می دهد که ژن ها و وراثت پذیری ،در بیان اینکه  چرا برخی از افراد در معرض خطر بالاتر اختلال خوردن هستند، نقش دارند، اما این اختلالات ، سبب مبتلا شدن افرادی نیز می شود که سابقه خانوادگی این بیماری را ندارند.در درمان اختلال باید به عوارض روانی، رفتاری، تغذیه ای و سایر عوارض پزشکی نیز پرداخته شود. مورد دوم شامل پیامدهای سوء تغذیه یا رفتارهای پاکسازی از جمله مشکلات قلبی و گوارشی و همچنین سایر شرایط بالقوه کشنده می باشد.  دوسوگرایی نسبت به درمان، انکار مشکل در خوردن و وزن یا اضطراب در مورد تغییر الگوی غذا خوردن، امری عادی می باشد.  با این حال، با مراقبت های پزشکی مناسب، افراد مبتلا به اختلالات خوردن ، عادات غذایی سالم را از سر می گیرند و سلامت عاطفی و روانی خود را باز می یابند.

  اگر چه اصطلاح «خوردن » در نام این اختلال وجود دارد , اختلالات خوردن چیزی بیش از غذا است ،این نوع اختلالات، شرایط پیچیده سلامت روانی هستند که اغلب نیاز به مداخله متخصصان پزشکی و روانشناسی برای تغییر مسیر خود دارند.

این اختلالات در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی انجمن روانپزشکی آمریکا، ویرایش پنجم (DSM-5) (1) توضیح داده شده است.

علائم اختلال خوردن چیست؟

 انواع مختلف اختلالات خوردن از علائم متفاوتی برخوردارند، اما هر بیماری شامل تمرکز شدید بر مسائل مربوط به غذا و خوردن است و برخی شامل تمرکز شدید روی وزن است.

مشغله فکری در مورد غذا و وزن تمرکز بر جنبه های دیگر زندگی را دشوار می سازد.

علائم ذهنی و رفتاری عبارتند از:

• کاهش وزن چشمگیر
• دغدغه در مورد خوردن در جمع
• مشغله فکردی در مورد غذا،کالری،میزان چربی،یا رژیم
• شکایت از یبوست، عدم تحمل سرما، درد شکم، بی حالی یا انرژی اضافی.
• بهانه‌هایی برای دوری جستن از زمان وعده های غذایی
• ترس شدید از افزایش وزن یا «چاق» شدن
• پوشیدن لباس اضافی برای پنهان کردن کاهش وزن یا گرم ماندن
• محدود کردن شدید و محدود کردن مقدار و انواع غذای مصرفی
• امتناع از خوردن برخی غذاها
• انکار حس گرسنگی
• بیان نیاز به سوزاندن کالری
• وزن کردن مکرر خودش
• الگوهای پرخوری و پاکسازی
• انجام آداب و رسومی در مورد غذا
• تمرین بیش از حد
• پختن غذا برای دیگران بدون اینکه خودش بخورد
• عدم قاعدگی (در افرادی که معمولاً قاعدگی دارند).

علائم جسمی عبارتند از:

• گرفتگی معده و سایر علائم گوارشی
• مشکل در تمرکز
• نتایج آزمایش غیر معمول آزمایشگاهی (کم خونی، سطوح پایین تیروئید، سطوح هورمون پایین ، پتاسیم کم، تعداد سلول های خونی کم، ضربان قلب آهسته).
• سرگیجه
• غش
• احساس سرمای همیشگی
• بی نظمی  در خواب
• بی نطمی در دوره قاعدگی
• پینه در بالای مفاصل انگشتان (نشانه ای از القای استفراغ)
• خشکی پوست
• ناخن های نازک و خشک
• نازک شدن مو
• ضعف عضلانی
• بهبود ضعیف زخم
• عملکرد ضعیف سیستم ایمنی

علل بروز اختلالات خوردن (Eating Disorder)

کارشناسان بر این باورند که عوامل مختلفی در بروز اختلالات خوردن نقش دارند.

یکی از این موارد، علل ژنتیکی است.  به نظر می رسد افرادی که خواهر یا برادر یا والدی مبتلا به اختلال خوردن دارند در معرض افزایش خطر ابتلا به این اختلال هستند .

ویژگی های شخصیتی، عامل دیگر ابتلا به این اختلال محسوب می شود. بر اساس بررسی تحقیقاتی سال 2015 (8 منبع معتبر) به طور خاص، روان رنجوری، کمال گرایی و تکانشگری، سه ویژگی شخصیتی هستند که اغلب با خطر بالاتر ابتلا به اختلال خوردن مرتبط هستند.

سایر علل بالقوه ابتلا به اختلال عبارتند از فشارهای ادراک شده در مورد ظریف بودن، ترجیحات فرهنگی برای لاغری و در معرض قرارگیری با رسانه های ترویج دهنده این نوع کمالات.

اخیراً، کارشناسان پیشنهاد کرده اند که تفاوت در ساختار مغز و بیولوژی نیز در بروز اختلالات خوردن نقش دارد.  به طور خاص، سطوح مواد شیمیایی پیام رسان مغز سروتونین و دوپامین از جمله این عوامل می باشند.

  با این حال، قبل از نتیجه گیری قوی، به مطالعات بیشتری نیاز است.

 انواع اختلالات خوردن

 اختلالات خوردن گروهی از بیماریها می باشند که شامل مشکلات شدید غذا و وزن می باشند، اما هر اختلال علائم و معیارهای تشخیصی منحصر به فردی دارد. در اینجا شش مورد از شایع ترین اختلالات خوردن و علائم آنها آورده شده است.

1. بی اشتهایی عصبی

احتمالاً بی اشتهایی ، شناخته شده ترین اختلال خوردن است.

  این بیماری عموماً در دوران نوجوانی یا جوانی بروز می نماید و زنان را بیشتر از مردان تحت تأثیر قرار می‌دهد (منبع معتبر 10).

  افراد مبتلا به بی اشتهایی معمولاً فکر می کنند که اضافه وزن دارند، حتی اگر به طور خطرناکی کم وزن باشند.  آنها تمایل دارند به طور مداوم وزن خود را کنترل کنند، از خوردن انواع خاصی از غذاها اجتناب کنند، و کالری دریافتی خود را به شدت محدود کنند.

نشانه های شایع بی اشتهایی عصبی عبارتند از:

• الگوهای خوردن خیلی محدود
• ترس شدید وزن گیری یا رفتارهای مداوم برای جلوگیری از وزن گیری ، علیرغم کم وزن بودن
• تلاش بی وقفه برای لاغری و عدم تمایل به حفظ وزن سالم
• تأثیر سنگین وزن بدن یا شکل بدن درک شده بر عزت نفس
• تصویر بدنی تحریف شده، از جمله انکار کمبود وزن جدی

 با این حال، مهم است توجه داشته باشید که وزن نباید تمرکز اصلی در تشخیص فرد مبتلا به بی اشتهایی باشد. استفاده از شاخص توده بدنی به عنوان عاملی در تشخیص، منسوخ شده است زیرا افرادی که در دسته «عادی» یا «اضافه وزن» طبقه بندی می شوند می توانند خطرات مشابهی داشته باشند.

 به عنوان مثال، در بی اشتهایی غیر عادی، فرد  طبق معیارهای بی اشتهایی می باشد، اما علیرغم کاهش وزن قابل توجه، کم وزن نمی باشد.

علائم وسواس فکری-اجباری نیز اغلب وجود دارد.  به عنوان مثال، بسیاری از افراد مبتلا به بی اشتهایی درگیر افکار مداوم در مورد غذا هستند، و برخی با وسواس دستور غذاها را جمع آوری می کنند یا غذا را ذخیره کنند.

  آنها در غذا خوردن در ملاء عام مشکل دارند و تمایل شدیدی به کنترل محیط خود نشان می دهند، توانایی خودانگیختگی خود را محدود می کنند .

  بی اشتهایی به طور رسمی به دو زیر گروه تقسیم می شود – نوع محدود کننده و نوع پرخوری و پاکسازی.

افراد دارای نوع محدود کننده تنها از طریق رژیم غذایی، روزه داری یا ورزش زیاد وزن کم می کنند.  افراد مبتلا به پرخوری و پاکسازی ، مقدار غذای زیادی یا خیلی کم می خورند.  در هر دو مورد، پس از خوردن غذا، با استفاده از فعالیت هایی مانند استفراغ، مصرف ملین ها یا دیورتیک ها، یا ورزش بیش از حد، پاکسازی می کنند.

 بی اشتهایی برای بدن بسیار مضر می باشد.  با گذشت زمان، افرادی که چنین زندگی می کنند دچار نازک شدگی استخوان های خود، ناباروری و شکننده شدن موها و ناخن هایشان می شوند.

  در موارد شدید، بی اشتهایی منجر به نارسایی قلب، مغز یا چند عضو می شود.

2. پرخوری عصبی

پرخوری عصبی یکی دیگر از اختلالات شناخته شده خوردن است.

 بولیمیا نیز مانند بی اشتهایی در دوران نوجوانی و اوایل بزرگسالی توسعه می یابد و به نظر می رسد در بین مردان کمتر از زنان شایع باشد .

افراد مبتلا به پرخوری عصبی اغلب در یک دوره زمانی خاص مقادیر زیادی غذا می خورند.

 پرخوری افراطی معمولاً تا زمانی ادامه می یابد که فرد به طرز دردناکی سیر شود.  در طول پرخوری، فرد معمولاً احساس می کند که نمی تواند غذا خوردن را متوقف کند یا میزان غذا خوردن خود را کنترل کند.

  پرخوری با هر نوع غذایی اتفاق می افتد، اما بیشتر در مورد غذاهایی رخ می دهد که فرد معمولاً از آن اجتناب می کند.  افراد مبتلا به بولیمیا برای جبران کالری مصرفی و تسکین ناراحتی روده سعی در پاکسازی می کنند.

رفتارهای معمول پاکسازی شامل استفراغ اجباری، روزه داری، مصرف ملین ها، دیورتیک ها، تنقیه و ورزش زیاد است.

 علائم بسیار شبیه به علائم پرخوری یا پاکسازی زیرگروه های بی اشتهایی عصبی می باشد.  با این حال، افراد مبتلا به پرخوری عصبی معمولاً به جای از دست دادن مقدار زیادی وزن، وزن نسبتاً معمولی خود را حفظ می کنند.

 علائم شایع پرخوری عصبی عبارتند از :

• دوره های مکرر پرخوری با احساس عدم کنترل
• دوره های مکرر رفتارهای نامناسب پاکسازی برای جلوگیری از افزایش وزن
• اعتماد به نفس بیش از حد تحت تأثیر شکل بدن و وزن
• ترس از افزایش وزن، با وجود داشتن وزن معمولی

تاثیرات جانبی پرخوری عبارتند از تورم و گلو درد،غدد ترشحی متورم، پوسیدگی دندان , ریفلاکس اسید , تحریک روده , کم آبی شدید و اختلالات هورمونی.

 در موارد شدید، پرخوری عصبی باعث عدم تعادل در سطوح الکترولیت‌ها مانند سدیم، پتاسیم و کلسیم می شود که باعث سکته مغزی یا حمله قلبی می گردد.

3. اختلال پرخوری افراطی

 اختلال پرخوری شایع ترین نوع اختلال خوردن و یکی از شایع ترین بیماری های مزمن در میان نوجوانان است .

  معمولاً در دوران نوجوانی و اوایل بزرگسالی شروع می شود، اگرچه ممکن است بعدها نیز رخ دهد.

افراد مبتلا به این اختلال علائمی شبیه یه علائم بولیمیا یا زیرگروه پرخوری افراطی بی اشتهایی دارند.

به عنوان مثال، آنها مقادیر غذای زیادی را در مدت زمان نسبتاً کوتاه می خورند و در طول پرخوری کنترلی بر آن ندارند.

  افراد مبتلا به اختلال پرخوری افراطی، کالری را محدود نمی کنند یا از رفتارهای پاکسازی مانند استفراغ یا ورزش زیاد برای جبران پرخوری خود استفاده نمی کنند

علائم شایع اختلال پرخوری عبارتند از :

• خوردن سریع مقادیر زیادی غذا ، بطورمخفیانه و تا زمانی که احساس سیری ناراحت کننده داشته باشند که علیرغم عدم احساس گرسنگی می باشد
• احساس عدم کنترل در طول دوره های پرخوری افراطی
• احساس ناراحتی، مانند شرم، انزجار یا احساس گناه هنگام فکر کردن به رفتار پرخوری افراطی
• عدم کاربرد رفتارهای پاکسازی مثل محدودیت کالری،استفراغ، ورزش زیاد یا مصرف داروهای ملین یا دیورتیک برای جبران پرخوری افراطی

افراد مبتلا به پرخوری افراطی اغلب  مقدار زیادی غذا مصرف می کنند و ممکن است انتخاب های غذایی مغذی نداشته باشند که سبب افزایش خطر عوارض پزشکی مانند بیماری قلبی، سکته مغزی و دیابت نوع 2 می شود.

4. پایکا

پایکا ،اختلال خوردن است که شامل خوردن چیزهایی می شود که غذا محسوب نمی شوند و ارزش غذایی ندارند .

افراد مبتلا به پایکا هوس مواد غیر غذایی مانند یخ،خاک، گچ، صابون، کاغذ، مو، پارچه، پشم، سنگریزه ، مواد شوینده لباسشویی یا نشاسته ذرت می نمایند.

پایکا در بزرگسالان، کودکان و نوجوانان رخ می دهد.

اغلب در افراد مبتلا به بیماریها دیده می شود و بر عملکرد روزانه تأثیر می گذارد، از جمله معلولیتهای ذهنی، شرایط رشدی مانند اختلال طیف اوتیسم و شرایط سلامت روانی مانند اسکیزوفرنی.

افراد مبتلا به پایکا در معرض خطر مسمومیت، عفونت، صدمات روده و کمبودهای تغذیه ای می باشند.  بسته به مواد مصرفی شده، امکان دارد اختلال پایکا منجر به مرگ شود.

  با این حال، در شرایطی که اختلال پایکا بروز می نماید، باید در نظر داشت که خوردن مواد غیر خوراکی بخشی از فرهنگ یا مذهب فرد نباشد.  در ضمن، نباید از سوی همسالان فرد، عمل قابل قبول اجتماعی در نظر گرفته شود.

5. اختلال نشخوار

اختلال نشخوار ،نوع دیگری از اختلالات خوردن است که به تازگی تشخیص داده شده است.

وضعیتی را توصیف می کند که شخص غذایی را که قبلاً جویده و بلعیده است برمی گرداند، دوباره آن را می جود و سپس دوباره آن را می بلعد یا تف می دهد .

معمولاً نشخوار ، 30 دقیقه اول بعد از غذا رخ می دهد .

این اختلال در دوران نوزادی، کودکی یا بزرگسالی رخ می دهد. در نوزادان، بین 3 تا 12 ماهگی ایجاد می شود و اغلب خود به خود ناپدید می شود. کودکان و بزرگسالان مبتلا به این بیماری معمولاً برای رفع آن نیاز به تراپی دارند.

  اگر اختلال نشخوار در نوزادان برطرف نشود، منجر به کاهش وزن و سوء تغذیه شدیدی می شود که کشنده است.

 بزرگسالان مبتلا به اختلال نشخوار، مقدار غذایی که می خورند- به ویژه در مکان های عمومی- را محدود می کنند که منجر به کاهش وزن و وزن کمتر از وزن عادی می شود .

6. اختلال مصرف غذای دوری جو/محدود کننده

، اختلال مصرف غذای دوری جو/محدود کننده (ARFID) نام جدیدی برای اختلالی قدیمی است.

 این اصطلاح جایگزین اصطلاح «اختلال تغذیه در دوران نوزادی و اوایل کودکی» شده است، تشخیصی که قبلا برای کودکان زیر 7 سال (17 سال) اختصاص داشت.

 افراد مبتلا به این اختلال به دلیل عدم علاقه به غذا خوردن یا بیزاری از برخی بوها، طعم ها، رنگ ها، بافت ها یا دماهای خاص، دچار اختلال در غذا خوردن می شوند.

علائم شایع ARFID عبارتند از:

• پرهیز یا محدود کردن مصرف غذا که منجر به خودداری فرد از خوردن کالری یا مواد مغذی کافی می شود
• عادات غذایی که با عملکردهای معمول اجتماعی تداخل دارند، مانند غذا خوردن با دیگران
• کاهش وزن یا رشد ضعیف با توجه به سن و قد
• کمبود مواد مغذی یا وابستگی به مکمل ها یا تغذیه لوله ای

حائز اهمیت است که ARFID فراتر از رفتارهای رایج مانند غذا خوردن در کودکان نوپا یا مصرف کمتر غذا در بزرگسالان مسن است.

 در ضمن، این اختلال شامل دوری یا محدود کردن غذاها به دلیل در دسترس نبودن یا اعمال مذهبی و فرهنگی نمی شود.

 سایر اختلالات خوردن (Eating Disorder)

 علاوه بر شش اختلال خوردن فوق الذکر، سایر اختلالات خوردن کمتر شناخته شده یا کمتر شایعی نیز وجود دارد.

 اینها عبارتند از:

• اختلال پاکسازی. افراد مبتلا به اختلال پاکسازی اغلب از رفتارهای پاکسازی مانند استفراغ ،مصرف  ملین ها، دیورتیک ها یا ورزش بیش از حد برای کنترل وزن یا شکلشان استفاده می کنند.  اما، آنها پرخوری نمی کنند.
• سندرم شب خوری.  افراد مبتلا به این سندرم اغلب در شب، اغلب پس از بیدار شدن از خواب، بیش از حد غذا می خورند.
• سایر اختلالات تغذیه یا خوردن مشخص شده (OSFED).  با وجودیکه این اختلالات در DSM-5 یافت نمی شود، این دسته شامل هر بیماری دیگری است که علائمی مشابه علائم اختلال خوردن داشته باشد اما با هیچ یک از اختلالات بالا مطابقت ندارد.

 یکی از اختلالاتی که در حال حاضر ممکن است تحت OSFED قرار گیرد، ارتورکسی است.  اگرچه ارتورکسیا به طور فزاینده ای در رسانه ها و مطالعات علمی ذکر می شود، DSM هنوز آن را به عنوان یک اختلال خوردن جداگانه به رسمیت نمی شناسد

افراد مبتلا به ارتورکسیا تمایل به تمرکز وسواسی بر تغذیه سالم دارند تا حدی که زندگی روزمره شان را مختل می کند. آنها به طور اجباری فهرست مواد و برچسب های غذایی را بررسی کنند و با وسواس از گزارشات« سبک زندگی سالم» در رسانه های اجتماعی پیروی می کنند.

  فرد مبتلا به این بیماری ، کل گروه های غذایی را  از ترس ناسالم بودن آنها، حذف می کنند. این کارمنجر به سوءتغذیه، کاهش وزن شدید، مشکل غذا خوردن در خارج از خانه و ناراحتی هیجانی میشود.

 افراد مبتلا به ارتورکسیا به ندرت بر کاهش وزن تمرکز می کنند. درعوض،خود ارزش دهی، هویت یا رضایت آنها بستگی به این دارد که چقدر با قوانین رژیم غذایی خود تحمیل شده شان مطابقت دارند

چگونه متوجه ابتلا به اختلال خوردنتان می شوید؟

در صورت ابتلا به اختلال خوردن، شناسایی این بیماری و جستجوی درمان سریعتر، شانس بهبودی شما را افزایش می دهد.  آگاهی از علائم و نشانه های هشدار دهنده به تصمیم گیری در مورد نیازتان به جستجوی کمک،یاری می رساند.

علامت یا نشانه بیماری در فرد به یکباره رخ نمی دهد، بلکه برخی رفتارها ، نشانه یک مشکل است، مانند:

• رفتارها و نگرش های نشان دهنده کاهش وزن، رژیم غذایی و کنترل غذا از جمله دغدغه های اولیه می باشند
• مشغله در مورد وزن، غذا ،کالری،چربی، گرم و رژیم غذایی
• امتناع از خوردن برخی غذاها
• ناراحتی ناشی از غذا خوردن در کناردیگران
• تشریفات غذایی (اجازه لمس غذا را ندادن، خوردن گروه‌های غذایی خاص)
• حذف وعده‌های غذایی یا خوردن وعده‌های کوچک رژیم غذایی
• گرفتن مکرر رژیم یا رژیم‌های هوسی
• نگرانی شدید در مورد اندازه، شکل و ظاهر بدن
• بررسی مکرر در آینه برای دیدن عیوب درک شده ظاهر
• نوسانات خلقی شدید

  اگر این علائم در شما طنین انداز شد و فکر می کنید به اختلال خوردن دچار شدید، مهم است که برای کمک با متخصص پزشکی تماس بگیرید.

 تصمیم گیری برای شروع بهبودی اختلال خوردن به نظر ترسناک یا طاقت فرسا می باشد، اما کمک گرفتن از متخصصان پزشکی، گروه های پشتیبانی بهبود اختلال خوردن و اطرافیانتان ،بهبودی را آسان تر می سازد.

درمان اختلال خوردن (Eating Disorder)

 برنامه های درمانی اختلال خوردن به طور خاص برای هر فرد طراحی شده است و ممکن است شامل ترکیبی از چندین درمان باشد.

 معمولاً درمان شامل گفتار درمانی و همچنین معاینات منظم سلامتی با پزشک است .

آنچه حائز اهمیت می باشد جستجوی درمان زودهنگام اختلالات خوردن می باشد، زیرا خطر عوارض پزشکی و خودکشی این نوع اختلال، زیاد است (منبع معتبر 11).

 گزینه های درمانی عبارتند از: 

• روان درمانی فردی، گروهی یا خانوادگی.  نوعی روان درمانی به نام رفتار درمانی شناختی (CBT) برای کمک به کاهش یا حذف رفتارهای نابسامان مانند پرخوری ،پاکسازی و محدود کردن توصیه می شود.  CBT شامل یادگیری نحوه تشخیص و تغییر الگوهای فکری تحریف شده یا غیر مفید است
• مصرف داروها. امکان دارد پزشک درمان را با داروهایی مانند داروهای ضد افسردگی، ضد روان پریشی یا تثبیت کننده های خلقی شروع کند تا به درمان اختلال خوردن یا سایر شرایطی که ممکن است همزمان رخ دهد، مانند افسردگی یا اضطراب کمک نماید.
• مشاوره تغذیه. مشاوره،شامل کار با متخصص تغذیه برای یادگیری تغذیه مناسب و عادات غذایی است و همچنین شامل بازیابی یا مدیریت وزن فرد است اگر آنها تغییرات وزنی قابل توجهی داشته باشند.  مطالعات نشان می دهد که ترکیب تغذیه درمانی با شناخت درمانی سبب بهبود قابل توجه نتایج درمان می شود.

  نحوه کمک به فرد مبتلا به اختلال خوردن

اگر فکر می کنید فردی در زندگی شما دچار اختلال خوردن است، بهترین راه حل ، حمایت و تشویق آنها برای جستجوی کمک از متخصص مراقبت های بهداشتی می باشد.

   زندگی با فرد مبتلا به اختلال خوردن ،بسیار دشوار می باشد، اما حمایت از آنها به روش های دیگر به آنها کمک می کند تا در بهبودی خود احساس مراقبت و تشویق کنند.

بهبودی اختلال خوردن، مدت زیادی طول می کشد و این فرد دوره هایی از بازگشت به رفتارهای قدیمی را ، به خصوص در زمان استرس دارد. اگر این شخص، نزدیک به شما باشد، مهم است که در کنار او باشید و در طول بهبودی، با او صبور باشید .

راههای حمایت فرد مبتلا به اختلال خوردن عبارتند از:

• گوش دادن به آنها. وقت گذاشتن برای گوش دادن به افکار آنها به احساس اینکه شنیده می شوند، ، مورد احترام و حمایت قرار می گیرند، کمک می نماید.  حتی اگر با آنچه آنها می گویند موافق نیستید، مهم است که بدانند شما در کنار آنها هستید و کسی را دارند که به او اعتماد می کنند.
• آنها را در فعالیت هایتان مشارکت دهید. با انها تماس بگیرید و آنها را به فعالیت ها و رویدادهای اجتماعی دعوت کنید یا از آنها بپرسید که آیا می خواهند به صورت انفرادی شرکت کنند.  حتی اگر نمی خواهند در جمع باشند، مهم است که آنها را دعوت کنید تا به آنها کمک کنید احساس ارزشمندی کنند و کمتر تنها شوند.

حرف آخر

موارد فوق الذکر به منظور ارائه درک بهتری از شایع ترین اختلالات خوردن و از بین بردن برخی خیالات  در مورد آنهاست.

 اختلالات خوردن، از جمله بیماریهایی سلامت روانی هستند که معمولاً نیاز به درمان دارند.  همچنین در صورت عدم درمان می توانند به بدن آسیب برسانند.

 اگر اختلال خوردن دارید یا فردی را می شناسید که به آن مبتلا می باشد، از متخصص مراقبت های بهداشتی که در زمینه اختلالات خوردن تخصص دارد کمک بگیرید