فهرست مطالب
آدرنالین چیست؟ آدرنالین هورمونی است که از غدد فوق کلیوی ترشح می شود و بدن را برای جنگ یا گریز آماده می کند. در اینجا با عملکرد آدرنالین در بدن آشنا می شوید.
آدرنالین چیست؟
تصور کنید: در حال رانندگی در جاده ای روستایی هستید، آهنگ مورد علاقه تان را می خوانید، هوای خنکی که در موهای شما جاری است، یکدفعه گوزنی در پیچ جاده ظاهر می شود. قبل از اینکه بفهمید چه اتفاقی در حال رخ دادن است،راهتان را منحرف می کنید تا به او برخورد نکنید. به سختی و تند نفس می کشید، قلبتان می تپد، پاهایتان می لرزد، بدنتان عرق می ریزد، اما دهانتان خشک است.
چگونه بدن شما در عرض چند ثانیه از حالت آرامش در صندلی راننده به حالت جنگ یا گریز کامل رسید؟ باید از آدرنالین سپاسگذار باشید.
آدرنالین هورمونی است که سیستم عصبی سمپاتیک شما را برای مبارزه یا فرار آماده می کند و بدن شما آن را در پاسخ به عامل استرس زا یا تهدید ترشح می کند. عبور از سیستم در هنگام مواجهه با خطر، چیز شگفت‌انگیزی است – مردم به دلیل آدرنالین، می توانند جهش های بلندی با اتومبیلهایشان نمایند و سریعتر از همیشه بدوند. آدرنالین سبب افزایش جریان خون در عضلات،آزاد شدن قند در جریان خون، همراه با مجموعه ای از اثرات دیگر برای هوشیارتر شدن بدنتان می شود و فرد را قادر به مبارزه با مهاجم یا سبقت گرفتن از دیگران می نماید.
اما امکان دارد به دلیل عوامل استرس زای غیرفیزیکی، مانند ترافیک، نگرانی‌های مالی، جلسات خسته‌کننده یا مشکلات روابط، آدرنالین بیش از حدی نیز داشته باشید. تغییرات فیزیکی که آدرنالین در بدن شما ایجاد میکند، ممکن است مشکل‌ساز و ناراحت‌کننده باشد و مشکلاتی در هضم، تنظیم هورمون‌ها، خواب و موارد دیگر ایجاد کند.
علل افزایش آدرنالین (adrenaline)
- شما متوجه تهدید یا خطری می شوید
- هیپوتالاموس شما، بخشی از سیستم لیمبیک در قاعده مغز، سیستم عصبی سمپاتیک را فعال می کند – که به عنوان حالت پرواز یا مبارزه نیز شناخته می شود.
- مغز شما به غدد فوق کلیوی دستور ترشح آدرنالین می دهد
- آدرنالین در سراسر جریان خون ترشح می شود
علاوه بر تهدیدهای واقعی و موقعیت‌های خطرناک، افرادی که دارای چالش‌های سلامت روانی خاصی هستند به عنوان بخشی از بیماری شان دچار هجوم آدرنالین می شوند. افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) دچار هجوم آدرنالین در نتیجه خاطرات یا افکار مربوط به تروما می شوند. افراد مبتلا به اختلالات هراس، مانند آگورافوبیا یا اختلال اضطراب اجتماعی، در مواجهه با موقعیتی که از آن می ترسند یا سایر فوبیاهای خاص، دچار هجوم آدرنالینی می شوند. برخی از افراد هیجانی را که هنگام ترشح آدرنالین احساس می‌کنند، دوست دارند و از تپش قلب، گشاد شدن مردمک چشم‌ها و عرق کردن هیجان‌زده لذت می‌برند.
فعالیت هایی که باعث احساس هجوم آدرنالین می شوند شامل موارد زیر است:
- چتربازی، زیپ لاینینگ، و دیگر ورزش های هیجانی
- ترن هوایی و سرگرمی های مشابه
- تماشای فیلم ترسناک یا نمایش تلویزیونی
- امتحان دادن
- سخنرانی در جمع
- صحبت با کسی که او را دوست دارید یا تحسین می کنید
آدرنالین سبب بروز چه علائم و نشانه هایی در بدنتان می شود؟
آدرنالین ، احساسات فیزیکی مشخصی به همراه دارد. علائم هجوم آدرنالین شامل موارد زیر است:
- احساس «تپش» قلب
- ضربان قلب سریع
- تنفس سریع یا هیپرونتیلاسیون
- تنفس کم عمق
- افزایش تعریق
- افزایش توانایی دویدن و بلند کردن اجسام سنگین
- گشاد شدن مردمک چشم—بنابراین همه چیز ممکن است واقعاً روشن یا کمی غیر واقعی به نظر برسد. برخی از افراد هنگام اضطراب دچار حساسیت به نور می شوند.
- احساس لرزش یا عصبی بودن
- لرزش یا رعشه در بازوها، پاها و دستان
- سرگیجه
مشکلات آدرنالین
چه مشکلاتی با آدرنالین مرتبط است؟
آدرنالین بخش مهم و سالم فیزیولوژی طبیعی است. بدن شما طی میلیون ها سال سیستم آدرنال خود را تکامل داده است تا به شما در جان سالم به در بردن از خطر کمک نماید. با این حال، گاهی اوقات استرس روانی، نگرانی های عاطفی و اختلالات اضطرابی باعث ترشح آدرنالین در مواقعی می شود که نیازی به آن نیست.
قرار گرفتن مداوم و طولانی مدت در معرض آدرنالین و سایر هورمون های استرس بدن شما را به طرق مختلف تحت تاثیر قرار می دهد.
قرار گرفتن بیش از حد در معرض آدرنالین سبب بروز موارد ذیل می گردد:
- مشکلات گوارشی
- بیماری قلب و عروقی
- افزایش وزن
- مسائل متابولیک
- سردرد
- فشار خون بالا
- اختلال حافظه و تمرکز
- اختلالات خواب
- اضطراب
- افسردگی
آدرنالین زیاد باعث بروز چه علائمی می شود؟
- کاهش وزن
- تپش قلب
- ضربان قلب سریع
- تعرق بیش از حد
- فشار خون بالا
- اضطراب
جدا از استرس مزمن، که بدن شما را در معرض آدرنالین بیش از حد قرار می دهد، تومور آدرنال عاملی برای برخورداری بیش از حد آدرنالین می باشد. یکی دیگر از دلایل تولید بیش از حد آدرنالین، آپنه انسدادی خواب درمان نشده است، زیرا با تقلای افراد برای نفس کشیدن در خواب، بدن کمبود اکسیژن را به عنوان یک خطر درک می کند که پس از آن پاسخ استرس فیزیکی ایجاد می کند.
داشتن آدرنالین بسیار کم، بسیار نادر است. 90 درصد پیش ماده آدرنالین به نام نورآدرنالین در سیستم عصبی تولید می شود. بنابراین، حتی اگر غدد آدرنال شما برداشته شوند، باز هم می توانید آدرنالین تولید کنید، اگرچه احتمالاً از واکنش به استرس کاهیده و کاهش هیجان رنج می برید.
دکتر النا کریستوفیدس توضیح می‌دهد: «بخش عمده‌ای از آدرنالین در سیستم عصبی ساخته می‌شود، که این آدرنالین موضعی باقی می‌ماند – به جای دیگری نمی‌رود. آدرنالین ساخته شده در غدد فوق کلیوی سیستمیک است. اگر غدد فوق کلیوی از بین برود یا برداشته شوند، دچار هیپوگلیسمی، پاسخ استرس ضعیف و کاهش هیجان می شوید.احتمالاً،اوضاع مسطح‌تر خواهد گردید.»
آیا درمانی برای اختلالات آدرنالین وجود دارد؟
درمان اصلی رفع اختلال آدرنال، درمان علت زمینه ای است. اگر به علت آپنه خواب باشد، ماسک CPAP کمک می کند. اگر اختلال بیولوژیکی است، پزشک با همکاری تان دارو یا درمان دیگری می یابد.
اکثریت قریب به اتفاق مشکلات مربوط به آدرنالین ناشی از استرس است. آدرنالین و سایر هورمون های استرس برای در اختیار گرفتن ما در مواقعی که موقعیت ایجاب می کند که بجنگیم یا فرار کنیم، بسیار مهم است، اما مهم است نحوه کاهش ترشح آدرنالین را یاد بگیریم تا ضربان قلب و فشار خون ما به حالت عادی بازگردد، سیستم گوارش و تولید مثل. عملکرد منظم خود را از سر بگیرد و احساس آرامش، حضور و تمرکز داشته باشیم.
در حالی که سرکوب پاسخ استرس همیشه آسان نیست، به خصوص زمانی که شرایط زندگی چالش برانگیز است یا زمانی که برای مدت طولانی به احساس استرس عادت کرده‌ایم، درمان‌های بسیار مؤثری برای آرامش بخشی وجود دارد.
درمان ها
درمان مشکلات آدرنالین چیست؟
چندین گزینه درمانی برای افزایش تولید آدرنالین وجود دارد. بیایید نگاهی دقیق تر به موارد یاری رسان بیاندازیم.
تراپی
به طور کلی رفتار درمانی شناختی (CBT) به عنوان موثرترین نوع درمان برای اکثر اختلالات اضطرابی در نظر گرفته می شود. معمولا CBT شامل شناسایی موقعیت ها، افکار و افراد محرک و سپس یادگیری و تمرین مهارت های مقابله ای سالم است. درمانگران ،تکنیک‌ها و چارچوب‌بندی مجدد شناختی را برای مقابله با استرس بدون رفتن به حالت جنگ یا گریز ارائه می‌دهند.
به گفته بریتانی جانسون LMHC، «هر نوع مداخله ذهن آگاهی، مانند تنفس عمیق، یوگا و مدیتیشن هدایت شده برای کنترل استرس و آدرنالین بسیار مفید می باشد. حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکت چشم (EMDR) نیز کمک کننده می باشد. این کار با شناسایی باورهای منفی که در مورد خود یا جهان دارید، عمل میکند و به شما کمک میکند تا به باورهای مثبت یا جایگزینی دست پیدا کنید که قدرتمندتر، و کمتر ترسناک یا منفی هستند. در EMDR، یاد می گیرید که از منابع داخلی مانند مهارت های حل مسئله، صحبت های مثبت با خود، اظهارات آرامش بخش و آرام ساز و پردازش مجدد آسیب های گذشته برای کاهش سطح کلی استرس و اضطراب خود استفاده کنید.
دکتر ایوانف می‌گوید: «این روزها اکثر مردم تحت استرس مزمن هستند. داروها کمک می کنند، اما استفاده از تکنیک های رفتاری مختلف برای کاهش استرس و اضطراب همراه با دارو موثرتر از فقط تکیه بر دارو است. برخی از افراد زمانی که دو بار در روز به مدت پانزده دقیقه ورزش می کنند، احساس بسیار بهتری دارند، در حالی که در برخی دیگر تکنیک های مدیتیشن مختلف برای متعادل کردن احساسات کار می کنند – استراتژی های مختلف برای هر یک از ما متفاوت است.
«هر نوع سرگرمی که سبب کاهش تنش و اضطراب اضافی شود، کمک رسان خواهد بود. با این حال، بسیاری از افرادی که به ما مراجعه می کنند، اضطراب زندگی آنها را فرا گرفته است. مصرف در اینگونه افراد به بیرون فشار دادن دکمه ای که در نگرانی و اضطراب گیر کرده است کمک می کند. به طور کلی، داشتن یک درمانگر و روانپزشک بهتر از داشتن هر یک از آنها به تنهایی کار می کند.
چه داروهایی در کاهش آدرنالین یا مسدود کردن اثرات آن بر بدن شما موثر هستند؟
- مسدودکننده های بتا با جلوگیری از تماس آدرنالین با گیرنده های بتا قلب به علائم استرس کمک می کنند. این داروها مانع از احساس تپش قلب و افزایش ضربان قلب که ارتباط بسیاری با آدرنالین و ترس دارد، می گردند. مسدودکننده های بتا سبب شل شدگی در رگ های خونی تان می شوند، فشار خون را کاهش دهند و از جمله اولین تداویها برای افراد مبتلا به فشار خون بالا و سایر مشکلات قلبی عروقی می باشند. مسدودکننده‌های بتا عملکرد کوتاه‌مدتی دارند و برای استفاده در موقعیت خاصی که نگران آن هستید، مانند اجرای عمومی، پرواز در هواپیما یا مراجعه به دندانپزشک مفید می باشند. یک یا دو ساعت طول می کشد تا اثر کامل حاصل شو وتا حدود دوازده تا بیست و چهار ساعت نیز به طول می انجامد. متداول ترین مسدودکننده های بتا تجویز شده عبارتند از آتنولول، پروپرانولول و متوپرولول.
- بنزودیازپین ها از جمله داروهای کوتاه مدت سریع الاثر هستند. آنها روی انتقال دهنده های عصبی شما کار می کنند تا ماهیچه های شما را آرام کنند و سبب آرامش ذهنتان شوند و بیشتر برای درمان اختلالات اضطرابی مانند اختلال هراس، اختلال اضطراب فراگیر و اختلال اضطراب اجتماعی مصرف می شوند. در حالی که مسدودکننده های بتا هنگام پیش بینی تجربه استرس زا مفید واقع می شوند، بنزودیازپین ها در اوج اضطراب یا حمله پانیک موثر هستند. دکتر ایوانوف می‌گوید: «اگر دچار مشکل تنفسی، لرزش یا سرگیجه‌های ناشی از حملات پانیک می‌شوید، بنزودیازپین‌ها با غیرفعالسازی سریع آدرنالین اضافی در خونتان سبب تسکین فوری می شوند.» آلپرازولام، کلونازپام، لورازپام و دیازپام از جمله بنزودیازپین ی به طور منظم تجویز شده می باشند.
- بوسپیرون برای درمان اضطراب کوتاه مدت و اختلالات اضطرابی مزمن (طولانی مدت) استفاده می شود. این ماده بر انتقال دهنده های عصبی عمل می کند تا سبب تنظیم خلق و خوی عمل شوند و به کاهش نگرانی، تحریک پذیری، بی قراری، تپش قلب و سایر علائم اضطراب کمک می کنند و چند هفته طول می کشد تا کاملاً مؤثر واقع شود.
- مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) با افزایش سطوح موجود سروتونین در مغز، اضطراب را کاهش داده و خلق و خو را تنظیم می کنند. سروتونین، انتقال دهنده عصبی با احساس خوب است و اگر مقدار کافی از آن در سیناپس های مغز ما شناور نباشد، احساس اضطراب، وحشت، پریشانی ،تمرکز بر جستجوی تهدیدها و خطرات در ما حاصل می شود و گرفتار افکار منفی می شویم. SSRI ها با کاهش استرس و اضطراب ،سبب کاهش چرخه های آدرنالین می شوند و باعث می شود فرد کمتر دچار وحشت شود و جرقه واکنش جنگ یا گریز را ایجاد می کند. در برخی افراد، SSRI ها ،در عرض چند روز کار می کنندو در برخی دیگر چهار تا شش هفته طول می کشد تا به اثربخشی کامل برسد. به همین دلیل، بسیاری از پزشکان در ابتدای درمان؛ داروی اضطراب سریع العمل در مدت کوتاهتر را کنار SSRI تجویز می‌کنند، به طوری که بیماران به آرامی به دوز مؤثر برسند، با این وجود این داروها سبب تسکین آدرنالین، استرس، اضطراب و وحشت می شوند. اسیتالوپرام، فلوکستین، پاروکستین و سرترالین از جمله SSRI های به طور منظم تجویز شده هستند.
- سه حلقه ای ها. داروهای سه حلقه ای مانند SSRI ها بر انتقال دهنده های عصبی تان عمل می کنند تا سبب تثبیت خلق و خو و کاهش اضطراب و افسردگی شوند. داروهای سه حلقه ای با افزایش دسترس پذیری سروتونین و نوراپی نفرین در سیناپس های مغز عمل می کنند. کلومیپرامین و ایمی پرامین از جمله داروهای سه حلقه ای هستند که در درمان اضطراب استفاده می شوند.
- MAOI ها یا مهارکننده های مونوآمین اکسیداز (MAOIها) برای درمان اختلال هراس و فوبیای اجتماعی استفاده می شوند. آنها با افزایش تعداد انتقال دهنده های عصبی که سبب تنظیم خلق و خو می شوند، کار می کنند. ایزوکاربوکسازید، فنلزین، سلژیلین و ترانیل سیپرومین از جمله MAOIهایی هستند که برای درمان افسردگی مورد تایید FDA مصرف می شوند اما بدون نسخه برای درمان اضطراب مصرف می شوند.
چه تغییراتی در شیوه زندگی به جلوگیری از افزایش آدرنالین کمک میکند؟
دکتر کریستوفیدس می گوید: «آدرنالین به ریتم شبانه روزی حساس است. شما با ورزش، خوردن، خوابیدن و کار در زمان مناسب روز از استرس آدرنال جلوگیری می کند. سعی کنید بزرگترین وعده غذایی خود را بخورید و در اوایل روز ورزش کنید. این امر سبب مهیاسازی بیشتر برای افزایش مناسب ترشح غده آدرنال ، هنگام نیاز به انرژی بیشتر می شود و تا شش ساعت پس از اوج گرفتن ، غدد فوق کلیوی شما به پایین ترین حد خود قبل از خواب می رسد.
- محرک های خود را شناسایی کنید. شما همیشه قادر به حذف یا اجتناب از موارد استرس زا زندگیتان نمی باشید، اما می توانید چیزهایی که سبب تحریک استرس تان می شود را فراگیرید و راه های سالمی برای کنار آمدن با آنها بکاربرید. به راهبردی نمودن راه‌هایی برای پیش‌بینی تأثیر عوامل استرس‌زا بر شما و آنچه برای مراقبت از خود از نظر آماده سازی جسمی و عاطفی نیاز است، مبادرت نمایید.
- مراقبه کنید. تمرین منظم مراقبه، حتی فقط ده دقیقه دو بار در روز، اثرات چشمگیری بر سطوح استرس و سطوح آدرنالین دارد. مطالعات نشان می دهد که مراقبه در کاهش فشار خون و بیماری های قلبی عروقی، کاهش ضربان قلب و بهبود عملکرد سیستم ایمنی و گوارش موثر است. همه اینها به دلیل تأثیرات آرامش بخش مدیتیشن بر بدن است، که آن را از حالت استرس، یا فعالسازی سیستم عصبی درگیر یا فرار سمپاتیک (به بخش آدرنالین مراجعه نمایید )، به حالت آرامش یا فعال شدن سیستم عصبی پاراسمپاتیک، کاهش میزان استرس تغییر می دهد. هورمون هایی مانند آدرنالین و کورتیزول.
- ورزش. ورزش به کاهش استرس، کاهش ضربان قلب و تنفس کمک می کند و انتقال دهنده های عصبی حس خوب به نام اندورفین را آزاد می کند که تأثیر مثبتی بر خلق و خو و ایجاد آرامش دارند. حتی فقط ده دقیقه پیاده روی چند بار در روز برای بهره مندی از مزایای حرکت فیزیکی جهت کاهش سطح استرس و اضطراب که منجر به ترشح آدرنالین ناخواسته می شود، کافی خواهد بود.
- رژیم غذایی سالم داشته باشید. خوردن رژیم غذایی حاوی مقدار زیادی سبزیجات تازه، میوه ها، غلات کامل، دانه ها، آجیل و پروتئین های بدون چربی به کنترل پاسخ استرس تان کمک می کند. هنگامی که قند خون شما ثابت است و بدن شما مواد مغذی مورد نیاز خود را دارد، سیستم عصبی شما روان‌تر و کارآمدتر عمل می کند و به حفظ آرامش و کاهش واکنش استرس در زمان وقوع کمک می نماید. همچنین می توانید با پزشک، متخصص طبیعی، متخصص تغذیه یا سایر ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی مکمل برای مصرف مکمل های ویتامین، مواد معدنی و گیاهی جهت کسب کمک حمایتی از سلامت آدرنال و پاسخ استرس خود مشاوره کنید..
- به اندازه کافی خوابیدن. خواب زمانی است که بدن شما از خواسته های روزانه رها می شود و بر ترمیم و نو سازی تمرکز می کند. در زمان خواب عمیق، مغز شما مسیرهای جدیدی را تشکیل می دهد، خاطرات را رمزگذاری می کند و اطلاعات اضافی را «پاک می کند». مطالعات نشان می دهد که خواب منظم با کیفیت سبب بهبود تمرکز، یادگیری، حافظه، خلق و خو، قضاوت، تصمیم گیری، سلامت هورمونی می شود و به شما کمک می کند در مقابله با استرس کمک می نماید تا تولید آدرنالین را کنترل کنید. گذشته از مدیریت استرس، خواب کافی برای حفظ سطح فشار خون، وزن، عملکرد سیستم ایمنی و سلامت قلبی عروقی و روانی ضروری است. بنابراین، هشت تا ده ساعت خود را به خواب اختصاص دهید.
- سیستم پشتیبانی قوی را حفظ کنید. به افراد مبتلا به بیماری‌های غدد درون ریز توصیه می‌شود که سیستم حمایتی قوی برای کمک به کارهای فیزیکی مرتبط با وضعیت خود و همچنین حمایت عاطفی داشته باشند. جانسون توصیه میکند: «با افراد زندگیتان مصاحبه کنید و توجه نمایید که آنها در چه مکانی سازگاری خوبی دارند. خانواده، دوستان، همکاران، دوستان ورزشگاه، گروه‌های مذهبی، مراکز اجتماعی، کلاس‌های یوگا یا سایر زمینه‌های زندگی شما، همگی از جمله امکانات بسیار خوب گسترش دایره حمایتی تان هستند.»
نارسایی آدرنال
نارسایی آدرنال چیست؟
وضعیتی که به عنوان نارسایی آدرنال (AI) شناخته می شود، در واقع کمبود آدرنالین را توصیف نمی کند، بلکه کمبود کورتیزول، هورمون استرسی تنظیم کننده فشار خون، قند خون و کشیدگی عضلات قلب می باشد. علائم AI عبارتند از کم آبی بدن، کاهش وزن، خستگی، سرگیجه، فشار خون پایین، درد معده، حالت تهوع، استفراغ یا اسهال.
چه چیزی باعث نارسایی آدرنال می شود؟
بیش از 60 عامل مختلف سبب بروزAI می شود از جمله:
- بیماری خودایمنی
- عفونت ها
- جهش های ژنتیکی
- استروئیدها
سایر اختلالات غده آدرنال، بر کورتیزول تأثیر می گذارد اما بر آدرنالین تأثیر نمی گذارد. به عنوان مثال، در سندرم کوشینگ، کورتیزول بیش از حدی وجود دارد، اما در بیماری آدیسون، مقدار بسیار کمی وجود دارد.
آیا خستگی آدرنال واقعی است؟
خستگی آدرنال، اصطلاح بحث برانگیزی برای مجموعه علائمی مانند خستگی، بی خوابی، میل به نمک و شکر و سایر علائم معمول فرسودگی شغلی بوده است. این نظریه بیان می دارد کهدر معرض قرارگیری طولانی‌مدت با استرس سبب خستگی غدد آدرنال می شود و باعث می شود که نتوانند هورمون‌های استرس کافی (عمدتاً کورتیزول) تولید کنند، بنابراین وقتی افراد تحت فشار یا استرس هستند، انرژی بیشتری دریافت نمی‌کنند.
اکثر مطالعات علمی قادر به یافتن شواهدی مبنی بر این امر نشدند که چنین علائمی ناشی از کمبود یا خستگی غدد فوق کلیوی است. اکثر پزشکان نیز این نارسایی را به عنوان بیماری تشخیص ندادند.
از نظر علمی نارسایی غدد فوق کلیوی که در بالا توضیح داده شد، در اثر آسیب به غدد فوق کلیوی ایجاد می شود و با آزمایش خون قابل تشخیص است و با دارو درمان می شود. در هر صورت، خستگی آدرنال و نارسایی آدرنال هر دو برخلاف آدرنالین.با تولید و ترشح هورمون استرس کورتیزول در بدن شما مرتبط هستند.
آدرنالین برای چه موارد دارویی استفاده می شود؟
یکی از مهمترین کاربردهای دارویی آدرنالین برای درمان آنافیلاکسی است که واکنش آلرژیک شدید و بالقوه کشندهمی باشد که با موارد زیر مشخص می شود:
- کهیر
- تورم صورت
- انقباض راه هوایی
- فشار خون پایین
- تهوع و استفراغ
آدرنالین با کاهش تورم صورت و راه های هوایی و افزایش فشار سبب کنترل آنافیلاکسی می شود. بنابراین، در حالی که اثرات منقبض کننده عروق و تپش قلب آدرنالین سبب آزار شما هنگام اجرای سخنرانی در مقابل جمعیت زیادی می شود، مطمئناً اگر دچار واکنش آنافیلاکتیک باشید،مصرف آدرنالین مفید خواهد بود.
آدرنالین در پزشکی نیز استفاده می شود:
- به عنوان بی حس کننده موضعی
- برای کاهش احتمال خونریزی
- به عنوان کمکی در حین احیای قلبی ریوی (CPR) هنگام تلاش برای منقبض کردن ماهیچه های قلب.
در حالی که آدرنالین داروی نجات‌بخشی می باشد، استفاده از آن برای کسانی که از داروهای افسردگی سه حلقه‌ای، مهارکننده‌های مونوآمین اکسیداز (MAOIs)، و مسدودکننده‌های بتا استفاده می کنند، بیماران مسن و مبتلایان به فشار خون بالا، آرتریوپاتی‌ها و سابقه ایسکمیک، خطرآفرین می باشد. بیماری قلبی.
سوالات متداول آدرنالین
چه هورمون های دیگری در هنگام استرس ترشح می شود؟
کورتیزول، هورمون اولیه استرس نیز توسط غدد فوق کلیوی تولید می شود و سبب افزایش قند (گلوکز) در جریان خون می شود، استفاده مغز از گلوکز را افزایش می دهد و دسترسی به مواد ترمیم کننده بافتها را افزایش می دهد. کورتیزول سبب مهار عملکردها در شرایط جنگ یا گریز غیرضروری یا مضر می شود. پاسخ های سیستم ایمنی را تغییر می دهد و سیستم گوارش، سیستم تولید مثل و فرآیندهای رشد شما را سرکوب می کند. این سیستم زنگ هشدار طبیعی پیچیده پیام هایی را به نواحی مغز شما می فرستد و سبب کنترل خلق و خو، انگیزه و ترس می شود.
آیا آدرنالین، اپی نفرین و اپی نفریم همه یکسان هستند؟
بله. اپی نفرین (گاهی اوقات اپی نفریم نوشته می شود) نام دیگر همان هورمون و انتقال دهنده عصبی است. بنابراین، اگر پزشک شما در مورد اثر اپی نفرین بر قلب، اثرات اپی نفرین بر سیستم عصبی سمپاتیک، عملکرد اپی نفرین یا مسیر اپی نفرین شما صحبت می کند – همه اینها آدرنالین است.
آدرنوکروم چیست؟
آدرنوکروم ، ترکیبی آلی است که هنگام اکسید شدن آدرنالین در بدن ساخته می شود. این موضوع، موضوع بسیاری از ادعاهای بی اساس و تئوری های توطئه اخبار جعلی در مورد حلقه های مواد مخدر نخبگان آنلاین بوده است. در حقیقت، مطالعه یا تحقیقات بسیار کمی در مورد این ماده طبیعی و بی ضرر انجام شده است، که از دهه 1970، زمانی که به طور خلاصه ارتباط احتمالی با اسکیزوفرنی مورد ملاحظه واقع شد، چندان مورد توجه محققان یا پزشکان قرار نگرفت.
در صورت داشتن مشکل آدرنالین ، چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنم؟
هجوم آدرنالین در کوتاه مدت، تأثیر قابل توجهی بر سلامتی ندارد. اما با گذشت زمان، سطوح بالای آدرنالین در بدن باعث مشکلات واقعی در سلامتی می شود. اگر همواره دچار استرس ، در حالت هوشیاری بالا، مضطرب یا وحشت زده هستید، بهتر است با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید، او به ارزیابی موارد منجر به ناراحتی تان ، می پردازد و شما را به درمانگر یا روانپزشک ارجاع می دهد و هر مورد بیماری اصلی دیگری را رد می نماید.
@googleTranslatorOrg_Bot
ثبت ديدگاه